Савол: “Кибрга қарши кибрланиш садақадир” деган сўзни ҳадис деб айтишди. Лекин манбасини айтиб бера олмади. Бу сўз ростдан ҳам ҳадисми?
Жавоб: “Кибрланган кишига қарши кибрланиш садақадир” сўзи ҳадис эмас (ҳадис деб тўқиб чиқарилган ёлғон гап), балки халқ орасида машхур бўлган бир сўздир. Бу сўз “Кибрланган кишига қарши кибрланиш ибодатдир”, “Кибрланган кишига қарши кибрланиш ҳасанадир, чиройли ишдир” бўлиб фарқли шаклларда ҳам айтилади. (Қаранг: Мулла Алийюл-Қори, ал-Асрорул-Марфуа фил-Аҳадисул-Мавзуа (ал-Мавзуатул-Кубро), Тҳқ; Муҳаммад б. Лутфий ас-Саббоғий 2. Байрут 1986, 175-с. 142-ҳадис; Исмоил б. Муҳаммад ал-Ажлуний, Кашфул-Хофа, 3-н, Байрут 1988, 1-ж, 313-с, 1011-ҳадис.)
Мўмин киши ҳеч кимга кибрланмайди. Лекин, “Мўминларга нисбатан ҳурматли, кофирларга нисбатан эса тик туради” (Моида 5/54)
Кибрланиш бошқа нарса, ҳақсизлик ва зулмга қарши чиқиш ва кофирлар олдида тик туриш умуман бошқадир. Мусулмон киши ҳар доим ҳар ерда ўз изатини, шарафини ва обрў-еътиборини сақлаб қолиши керак.
Ҳеч бир мусулмон бошқа бир мусулмонни обрўсини тўкишга ҳаққи йўқ.
Яҳё Шенўл
