Саид Нурси қийин аҳволдагиларга ёрдам бергани ва Қуръонни ва Аллоҳнинг исмларини тасдиқловчи экани ҳақидаги сохта иддаоси
Ҳасан Файзи ёзган ва Саид Нурсига ёққан шеърда бу иддаолар ҳам бор:
“Гуноҳларимиз билан гулхан каби бир ўтмиз,
Дард қўлидан ҳар куни ҳам хор-у зормиз.
Кечир бизни модомики биз сенга ёрмиз,
Эй оламга раҳмат, Муҳаммаднинг ўрнаги, Нур Элчиси!”
Осмондан тушди бало, ер бедри бало,
Тутди атрофни бир оғриқ ё вайлато.
Раҳмат айла оламга, эй Нури Мавло!
Эй оламларга раҳмат намоёндаси, Рисолаи Нур!”
Ўралди ўт билан бу катта дунё,
Бир жаҳаннам мисоли қайнади дарё.
Етиш ёрдамга энди, эй Шоҳи Авлиё!
Эй бу замонда оламларга раҳмат, Нур Элчиси!”[1]
- э) Қуръони Карим ва Аллоҳнинг исмларини тасдиқловчи экани ва уларни ўз ичига олганини иддаоси
Саид Нурси, Ҳасан Файзини бир шеъридан таъсирланиб шундай деган: “Саид Нурсини хос шогирдларидан ва эски ўқитувчилардан бўлган Ҳасан Файзи, жуда ҳам самимий бир қаноат билан, кучли бир суянч билан, чуқур илм, порлоқ имон ва Сиққаи Тасдиқнинг ғойибибидан олган олҳоми биланв Рисолаи Нурнинг моҳиятини таърифлаш ва у нурнинг асоси ва манбаъси бўлган Нури Муҳаммадийяни (с.а.в) ва Қуръоннинг ҳақиқатини ва имоннинг сирини тарифлаш учун бу қасидани ёзгандир.”[2]
Юқорида айтиб ўтилган “Нури Муҳаммадийя, Ҳақиқати Қуръон сирри имон” сўзлари жуда муҳимдир. Саид Нурси ўзини Рисолаи Нурнинг ҳақиқий ва маънавий шахсияти деб билганлиги учун, у бу сифатларнинг барчасини ўзига нисбат бермоқда, Булар ҳақиқати Муҳаммадийя эътиқодига (воситачилик ва ширкка асос бўлган эътиқод) мос бўлган эътиқотдир. Чунки Ҳақиқати Муҳаммадийя, барча Набийлар ва авлиёлар ладуний ва ботиний илмларининг асл манбаъси эканини ва Ҳақдан келган файзни халқққа улаштириш учун воситачи эканини даъво қиладилар.[3] Бу боисдан Саид Нурси ва Рисолаи Нурлар, Қуръоннинг асли ва унинг ҳақиқати экани ва имон-ишончнинг сири деб қабул қилинган. Ҳасан Файзи буни янада очиқлаб шундай дейди:
“Дардларга дармонсан, жон севгисисан,
Қуръон ва исмлар қамровчисисан.
Ҳамда Ҳақ нуридан бизга эҳсонсан,
Эй оламларга раҳмат Нур Элчиси!”[4]
[1] Сиққаи Тасдиқи Ғойби, а.г.э, c. 2, с.2102
[2] ЭмирдаğғЛаҳикасı (1), Мактуб Но: 71, а.г.э, c. 2, с. 1725.
[3] Меҳмет Демирчи, “Ҳақиқати Муҳаммадия”, ДИА, c. ХВ, с. 179-180.
[4] Сиққаи Тасдиқи Ғойби, а.г.э, c. 2, с.2102–2103.
